hardware

TEMA 2: HARDWARE

 
7. DISPOSITIVOS DE ENTRADA E SAÍDA.

• Dispositivos de entrada.

Rato: Este dispositivo permite transmitir información ao ordenador de dous modos. desprazándoo por unha superficie para provocar o movemento do seu indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de onde estea colocado o indicador.
Teclado: É o modo máis frecuente de introducir información no ordenador. Hai gran variedade de teclados, con posibilidade de conectalos a distintos portos e mesmo con transmisión de datos por infravermellos.
Lectores de códigos de barras: Os códigos de barras son un conxunto de liñas verticais de cor negra que teñen distintos grosores. Adoitan utilizarse en supermercados, almacéns, tendas, etc., para identificar os produtos. Un lector de códigos de barras é un dispositivo capaz de ler e interpretar a devandita secuencia de barras, permitindo ao ordenador identificar o produto, e obtendo, así, información acerca del; por exemplo, o seu nome e o seu prezo.
Escáner: É un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos, fotografías..., e, mesmo carácteres, aínda que para isto último debe dispoñer do sistema OCR (Optical Character Recognition). A calidade dun escáner midese en ppp ou dpi, unidade que indica o número de puntos que toma de cada polgada (2'54 centímetros)
Joystick: O principal campo de aplicación deste dispositivo son os xogos; introduce no ordenador os movementos efectuados sobre a súa panca e algunhas ordes mediante a pulsación dalgún botón. Tamén se utiliza como mecanismo de desprazamento en ámbitos tridimensionais.
Comprimidos dixitalizadores: Estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión; son frecuentes en aplicacións de debuxo; sobre todo, naquelas profesións que necesiten realizar debuxos detallados: delineantes, arquitectos, grafistas, deseñadores, etc.
Lectores de bandas magnéticas: A utilización das bandas magnéticas está cada día máis estendida ( tarxetas de crédito, tarxetas de identificación persoal, etc.). Os lectores de banda magnética son dispositivos capaces de ler a información gravada na devandita banda.
Pantallas táctiles: Ademais de mostrar a información (dispositivo de saída), as pantallas táctiles ofrecen a posibilidade de introducir información con só situar un dedo na súa superficie; por exemplo, elixir unha opción, executar unha orde, obter información, etc.
Tablet PC: Os Tablet PC constitúen a última evolución dos portátiles ou das PDA, con tamaños intermedios entre ambos os dous; adoitan ter unha pantalla de 100000000000 que serve para introducir datos, de forma semellante a como se fai nunha PDA.
Cámaras dixitais: Existen dispositivos que permiten introducir tanto imaxes coma vídeos non ordenador. Entre eles están ás cámaras fotográficas dixitais, cuxas imaxes dixitais poden descargarse ao ordenador para ser manipuladas (efectos especiais, retoques fotográficos, impresión, etc.) e as cámaras dixitais de vídeo, que, ademais de ofrecer a posibilidade de transferir as súas gravacións dixitais ao ordenador para que sexan editadas, poden ser utilizadas para transmitir imaxes en tempo real.
Micrófono: Pode tamén ser utilizado como dispositivo de entrada, sempre e cando se dispoña de tarxeta de son no ordenador. Tamén permite ditar o contido dun documento ou dar ordes ao ordenador.

• Dispositivos de saída.  

Monitores
Este dispositivo permite visualizar o resultado da información procesada; pero o ordenador utilízao para mostrar ao usuario as mensaxes e as opcións que lle permitirán a este tomar decisións.
 Monitores convencionais (CTR): o seu funcionamento baséase na utilización dun tubo de raios catódicos que envía unha corrente de electróns que ao chocar cunha superficie de material fosforescente, a ilumina, formándose as imaxes. As imaxes están constituídas por un número determinado de puntos que reciben o nome de pixeis.
Pantallas planas de cristal líquido (LCD): estes monitores, evolucionados das pantallas de calculadoras e portátiles, utilizan millóns de celas de cristal líquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raios, que compoñen a imaxe no monitor.
Pantallas planas TFT: están constituídas por unha matriz de millóns de puntos; cada puntos é un transistor que actúa de forma independente, e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade.
Monitores de plasma: trátase tamén de monitores planos baseados na utilización dun gas que adquire a cor, o brillo, etc., necesarios para conformar a imaxe. 
Unha característica importante dun monitor é a súa frecuencia (Hz), que indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; un valor baixo de frecuencia supoñerá que a imaxe vibre e que a vista teña que esforzarse máis do habitual (cansazo visual).
A resolución depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto do números de liñas (filas) polo número de pixeis de cada unha delas ( columnas); o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe. Os dous parámetros anteriores obrigan a que tanto a tarxeta de vídeo coma o monitor sexan compatibles porque, a imaxe non se vería ou sairía deforme.
A resolución dun monitor utiliza a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 786 filas; neste caso a imaxe terá 786 432 pixeis.
O número de bits é igual a 2 elevado ao número de bits por pixel, o cal significa que se temos 1 bit, o que quere dicir 2 elevado a 1 daranos un total de 2 cores, con 2 bits daranos un total de 4 cores e así sucesivamente.
A velocidade de creación de imaxes só depende do microprocesador gráfico propio da tarxeta de vídeo, e non da cantidade de memoria RAM gráfica; esta última afecta á resolución e ao número de cores que poden activarse.   
As impresoras permiten obter a información imprimida en distintos soportes físicos.
Cada vez é máis frecuente a conexión a través doutros portos. Tamén existen impresoras de tecnoloxía inarámica.
A calidade dunha impresora mídese en ppp (puntos por polgada) ou dpi (dots per inch)
En canto á velocidade, pódese medir en cps (carácteres por segundo) ou, o que é máis frecuente hoxe en día, en ppm (páxinas por minuto).
En función da súa tecnoloxía, as impresoras clasifícanse en:
Impresoras de magarita ou matriciais: estas impresoras, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta que marcaba a información no papel.
Impresoras térmicas: este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico, son de custo económico non moi alto.
Impresoras láser: utilizan un tecnoloxía similar á das fotocopiadoras.
Impresoras de chorro de tinta: estas son as máis utilizadas entre os usuarios de ordenadores persoais. Obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.     

Plotter:tratase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño asistido por un ordenador, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos, mapas, deseños industriais.... con excelente calidade.
Unplotter está constituído por un brazo robótico, en cuxo extremo se encontra a plumiña, consegue figuras de gran calidade, tamén pode utilizar papel de grandes dimensións.

Microfilme COM (Computer Output in Microfilm):As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmanse en imaxes de 1'5 centímetros cadrados, despois agrúpanse en fichas. Para ler a información dunha ficha necesítase un lector de microfichas.



 

      

• 1 vídeo sobre o tema (facendo ligazón dende YouTube).
• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema. 

8. DISPOSITIVOS DE ALMACENAMENTO.

• Discos magnéticos. 

 Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnético, este ha de ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2, aínda que existían outros como os discos ZIP, e os Superdisk LS-x.
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro. Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; o número de discos e a composición do material magnético determina a capacidade do disco duro, hoxe falamos de discos duros de 200, 400 ou 500 GB, e mesmo de 1 TB. Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos poden ser: discos IDE (EIDE), que pola súa velocidade de transferencia poden ser (ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66,Ultra DMA-100,Serial-ATA.

• Disco ópticos.

Os discos ópticos provocaron unha revolución nos sistemas de almacenamento, grazas á enorme cantidade de información que poden almacenar cun custo relativamente baixo, utilizan tecnoloxía óptica (láser).
CD-ROM:O CD-ROM (compact Disk-Read Only Memory) contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada, a parte tamén conta a súa gran capacidade e que a información gravada no pode ser de distinta natureza. É un soporte ideal para enciclopedias, xogos, software interactivo,etc.
A información dun CD-ROM está almacenada nunha soa cara, seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior, esta pista está dividida en sectores.
A superficie dun CD-ROM alterna zonas lisas e marcas que representan aos díxitos binarios (1 e 0).
Para que o ordenador poida ler a información debe dispoñer dunha unidade lectora de CD-ROM.   

• Discos mágneto-óptico.

Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, ademais os datos poden ser modificados e borrado grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico está constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio.
Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento. O campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os díxitos (1 e 0) correspondentes á nova información.
A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico.

• Dispositivos de almacenamento baseado na memoria flash. 

  As memorias flash popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.Estes dispositivos estendéronse a súa utilización a outros dispositivos electrónicos, xa non só son dispositivos informáticos. No caso dos informáticos, adoitan conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería.Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100000 e 1000000 as veces que se poderá gravar información nela.

• 5 fotos sobre o tema, cada unha co seu título.
• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.
• Características blu-ray:

Blu-ray é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25 GB por capa.Blu-ray obtén o seu nome da cor azul do raio láser. A capacidade de alta definición ofrecida polo Blu-ray é de 1920 x 1080 (1080p). Unha capa de disco Blu-ray pode conter ao redor de 25 GB ou preto de 6 horas de vídeo de alta definición máis audio; tamén está no mercado o disco de dobre capa, que pode conter aproximadamente 50 GB. A velocidade de transferencia de datos é de 36 Mbit/S (54 Mbps para BD-ROM).

Disco magnético

Discos Ópticos (CD ROM, DVD)

Disco Magneto-óptico

 Memoria flash                                                                                 Blue-Ray

  

9. DISPOSITIVOS DA COMUNICACIÓN. REDES.

• Redes locais. 

unha rede local é un conxunto de ordenadores conectados entre si, coa finalidade de compartir recursos e información. Todos os ordenadores e dispositivos dunha rede están conectados fisicamente mediante un cableado que os percorre un a un; a conexión deste cable a cada ordenador depende do tipo de cable empregado, pero sempre se realiza a través da tarxeta de rede. Ademais desta tarxeta é necesario que todos os ordenadores dispoñan do software axeitado, denominado software de rede, que permita compartir os dispositivos conectados á rede.

• Topoloxía dunha rede.
  *Rede en anel:Consiste nunha rede pechada, na que todos os ordenadores están conectados nela. A información circula nun sentido, polo anel, e cada ordenador analiza se el é o destinatario. Trátase dunha rede bastante estable e cunha taxa alta de transferencia de información. 
  *Rede en estrela:Os ordenadores, nesta rede, non están unidos directamente entre eles, senón que o fan a través dun dispositivo específico. Trátase dunha rede moi estable , segura e cunha velocidade de transmisión alta. utilízanse cables UTP.
  *hub e switch: Estes son os dispositivos que se poden emplear para interconectar todos os ordenadores dunha rede en estrela

        -Hub ou concentrador: A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada ordenador e por cada dispositivo, e actúa de ponte entre todos eles.
      -Switch ou conmutador: Ao igual que un hub, actúa de ponte entre todos os dispositivos da rede, pero, ademais, é capaz de identificar cada ordenador ou dispositivo conectado, só envía a información ao destinatario, evitando deste modo sobrecargar a rede e as colisións de datos.

• Cableado dunha rede local.
    Existen varios tipos de cableado local:
• *Cableado coaxial:Trátase dun cable que está formado por un fío condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. Este cable resulta económico e pode alcanzar velocidade de transmisión media: a conexión ás tarxetas de rede realízase mediante conectores BNC. Actualmente está en desuso.
  *Cableado UTP:Este cable está constituído por catro pares de fíos dentro dunha mesma camisa; cada par de fíos está trenzados para evitar a interferencia eléctrica dos outros pares. resulta económico e permite alcanzar unha boa velocidade de comunicación.
  *Cableado de fibra óptica:A fibra óptica transporta pulsos de luz a través de pequenas fibras de vidro. Estes cables constan de dous fíos de fibra de vidro protexidos por fibras de kevlar e capas de plástico. Aínda que o seu custo económico é alto, permiten alcanzar velocidades de transmisión moi elevadas e a súa lonxitude pode ser moi extensa.
• Redes inarámicas: os usuarios conéctanse sen as limitacións que impón un cable , xa que os seus datos se transmiten polo aire; deste modo, conséguese gran liberdade de movementos.
  As tecnoloxías que permiten a conexión sen cables baséanse tanto en ondas de raio coma en microondas para transmitir a información, ainda que se encontran en continua investigación. A velocidade de transmisión é baixa e varía segundo os protocolos utilizados, as distancias que alcanzan tamén van aumentando grazas a sistemas con novos protocolos como WiMAX que permite unir dous puntos situados ata un máximo de 50 km con velocidades de ata 70 Mbps.
• Redes externas. Internet:Unha rede externa é un conxunto de ordenadores conectados entre si cuxa situación física pode estar en diferentes edificios, localidades e mesmo países.Dada a sua amplitude deberia ser considerada rede global.

A liña de conexión mais frecuente segue sendo a rede telefónica, ainda que se esta investigando a través da rede eléctrica, vía satélite, conexión inálambrica....

• Redes privadas virtuais: empregan a infraestrutura dunha rede externa, pero agregan unha serie de medidas de seguridade entre os ordenadores conectados de modo que a súa comunicación poda chegar a ser privada.
• Conexión a través dunha liña telefónica.
  *Módems: son dispositivos que permiten enviar ou recibir información a través dunha liña telefónica convencional, RTC. Como o seu nome indica a súa misión consiste en modular o sinal dixital do ordenador en analóxica e demodular o sinal analóxico recibido para converter en sinal dixital.
  *Tarxetas RDSI:É unha liña telefónica que entre as súas vantaxes fronte ás liñas RTC destacan a velocidade de transmisión e o feito de que a información que viaxa por elas é dixital. Ademais, estas liñas dispoñen de varias canles, polo que a conexión a internet non impide que se poida realizar ou recibir chamadas telefónicas. É necesario utilizar unha tarxeta de comunicación RDSI.
  *Módems ADSL:Esta tecnoloxía permite o uso de fío de cobre dunha liña telefónica para a transmisión de datos de alta velocidade e para o uso normal dunha liña telefónica.
  As liñas ADSL permiten transferir datos a distintas velocidades, sendo sempre maior a velocidade de recepción que a de envío. A evolución do ADSL trouxo consigo novas versións melloradas desta tecnoloxía, como a ADSL2 e a ADSL2+, cun aumento substancial das velocidades de transferencia. Para poder realizar a conexión a través dunha liña ADSL, é necesario dispoñer dun modem especial denominado modem ADSL.
  *Router:Este dispositivo permite unir ordenadores coma se fose un hub ou swich. Pero esta non é a súa única e principal función, posto que un router é capaz de buscar o camiño para poñer en contacto dous ordenadores que se queren conectar. Este último é o motivo polo que existen router ADSL que permiten realizar a conexión a internet a través da liña telefónica.
  O router tamén se encarga de que a información que pase por el non sexa enviada a todos os ordenadores conectados, senón unicamente aos seus destinatarios.
  Un router tamén en capaz de comprobar se unha ruta funciona, e no caso contrario, encontrar outra alternativa; ademais, se hai varias rutas, o router elixirá a máis rápida.
• Conexión a través de cable:con este tipo de conexións conséguense altas taxas de transmisión. O inconveniente deste tipo de conexión é que necesita unha infraestrutura nova que non en todas as zonas xeográficas está dispoñible. A conexión non se establece directamente entre o usuario e o provedor senón que se trata dunha conexión multipunto, na cal moitos usuarios comparten o mesmo cable, motivo polo que diminúe a taxa de transferencia a medida que se conectan outros usuarios ao mesmo cable, ademais de dispoñer de cobertura é necesario un modem-cable.
  Aínda que un modem-cable modula/demodular a información como un modem convencional, tamén realiza funcións semellantes ás dunha tarxeta de rede posto que o modem-cable se conecta directamente cun sistema de terminación de modem cable, pertencente á compañía, e só con el poderá realizar a transferencia de información.
• Conexión vía satélite:A conexión vía satélite é outra alternativa para acceder a internet. A filosofía é que o usuario aproveite a alta velocidade da conexión vía satélite para recibir grandes bloques de información, e que utilice calquera outra conexión terrestre para a petición de páxinas, o envío de correos electrónicos..., que representen un volume pequeno de información.
  Esta tecnoloxía está en desuso pola súa baixa velocidade fronte a outros sistemas cablear, e a súa utilización está a quedar reducida a lugares ou situacións onde por razóns xeográficas, non hai posibilidade de utilizar outro tipo de conexión.

• Conexión por ondas radioelétricas: Tamén é posible acceder a internet mediante ondas radioeléctricas. A este sistema de conexión coñéceselle coas siglas LMDS, que fan alusión á existencia de múltiples puntos cos que os usuarios establecen comunicación mediante ondas radioeléctricas de alta frecuencia. Dependendo da frecuencia, alcánzanse diferentes taxas de transferencia de información e distintas distancias de operatividade.

• Conexión móbil.
  *GSM: O sistema GSM é un estándar internacional de telecomunicacións dixitais móbiles, que utiliza o concepto de comunicación por circuítos. No GSM a voz convértese nun sinal dixital codificado e é transmitida ata un terminal encargado de descodificala.
  *GPRS: O sistema GPRS está baseado na comunicación de paquetes e non de circuítos, como era o caso do sistema GSM. Con este sistema non é necesario dispoñer dunha canle exclusiva para cada usuario, xa que as canles poden ser compartidas.
  *UMTS: O sistema de comunicación UMTS traballa cunha frecuencia moi alta (2 GHz), que posibilita unha taxa de transmisión de información de 2 Mbps. Con esa taxa é posible transmitir voz e datos á vez, e mesmo sinal de TV e videocámara.
• 1 vídeo sobre o tema (facendo ligazón dende YouTube).
• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.